Van een communicatieadviseur had ik de vraag niet zo snel verwacht. Of ik Fleur kon helpen bij haar blog. Raar, dacht ik gelijk. Zij schrijft toch wel meer? “Ik weet niet waar ik over wil of kan schrijven, zakelijk dan”. Zo zei ze door de telefoon.
Dus ik op m’n brommertje erheen. Amsterdams pandje, marmer met contrasterend groen in een oude hal, receptioniste achter een Mac. Beetje sjofel, beetje sjiek.
“Elektrisch vervoer, daar zit vast wel een verhaal in? Maar welk verhaal is van mij?” Ik krijgt een bak koffie nog voordat ik zit, Fleur neemt een soort schuim. Ze heeft een lijst met onderwerpen voorbereid. Plichtmatig werken wij die af. Een conferentie in Amerika. Of het proposal voor de gemeente Utrecht. “Ze willen daar een emissie-vrije zone maken. Of wij dat even wilde doorrekenen.” Misschien die testrit in de nieuwe elektrische auto? En dat project voor de Wereldbank, dat is toch inspirerend”? Haar woorden rollen over elkaar. “Zit daar geen verhaal bij?” Na een uur hebben we samen een lijst met onderwerpen en belangrijker, voor elk verhaal hebben wij een originele invalshoek. “Straks maar ff uittikken”, zo zegt Fleur zonder haar tegenzin te verbergen.
We zijn beiden duidelijk nog ontevreden. Onderwerpen ja, maar meeslepend, mwhoa. Ik sta met mijn helm in de hand bij de uitgang. En dan herinner ik mij die oude journalisten truc. “Zit jij nog wel eens op de racefiets? Dat blijkt inmiddels ook elektrisch te kunnen?”
“Oh dat je dat nog weet”, zegt ze. “Nee, ik fiets nog altijd. Weet je wat ik nu het leuke vind? Mensen op de racefiets bij het stoplicht. We kijken altijd naar elkaars materiaal. Ook naar hun kleding, hoe fris de ander nog zit en zo. Maar het belangrijkste, ik kan echt van andermans materiaal genieten. Openlijk, terwijl de eigenaar naar me kijkt. “
“En het rare is. Ik heb laatst een testrit gereden in die nieuwe Tesla. Dan doe je dat ook. Kijken naar andere auto’s. En niet naar elke, maar naar die andere elektrische auto’s. Alsof we samen een mooi geheim delen”….
Ik heb ademloos staan luisteren. Even nam Fleur mij mee op haar racefiets en ik heb nu direct de behoefte om haar verhaal in de praktijk te toetsen. “Sorry Fleur, ik moet er nu vandoor, ff een testrit boeken.”
Over mijn schouder zie ik haar glimlachen, van oor tot oor. “Dat is mijn blog he”, zegt Fleur. “Kan ik die andere corporate story’s even laten liggen”, ze klinkt opgelucht.
Mooi, hoe dat werkt. Als je maar een persoonlijk verhaal vertelt, kan je (mij) alles verkopen.